Szufladkujący Blog Subiektywno-Impulsywny

Po pięciu latach związku z przerwami na pandemię i moje kilkumiesięczne powroty do Europy, Jot oznajmia mi w styczniu 2024, że powinniśmy przejść pewną procedurę. No właśnie jaką i dlaczego? Sam nie wiem, natomiast jej celem jest udobruchanie plemienia, które w naszym związku bez religii czy choćby więzi plemiennej upatruje się niewypowiedzianej słowem obelgi, braku poszanowania dla jedynego elementu kultury tych ludzi, którzy nie mogą poszczycić się ani bogactwem ani szacunkiem większości dominującej w Wietnamie. Tradycja jest wszystkim, co mają. To ona spaja ich rodziny, rodziny w grupy wsparcia budujące w nich poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa. To dlatego z taką pieczołowitością strzegą jej odprawiając przy byle jakiej okazji te wszystkie rytuały, mało spektakularne, pozbawione wyrafinowania czy punktualności. Ot, ludzie schodzą się do wyznaczonego domu, najpierw modły i pieśni religijne, potem jedzenie, tanie piwo na przemian ze swojskiej roboty słodkim ryżowym winem. To gwarn

Podmiejska zabudowa zwolna ustępuje miejsca polom uprawnym. W zasięgu wzroku, niedaleko szosy nad brzegiem kanału szerokiego na metrów kilka zaimprowizowano garnizon. Grupa żołnierzy w zielonych mundurach chroni się przed słońcem pod siatką maskującą. A może dwadzieścia pięć lat po wojnie, której ich armia położyła kres wciąż spodziewają się nalotu? Monumentalnych jak na tę wiejską okolicę rozmiarów budynek przecina drogę, ogłaszając koniec swobodnej jazdy. Wewnątrz, w przestronnej sali trzy stanowiska pod wysokim zadaszeniem a w nich mundurowi gotowi do odprawy petentów, którzy jeszcze miesiąc temu wyczekiwali w długich kolejkach do kontroli paszportowej, by po godzinie powrócić do Wietnamu z nową wizą wjazdową. Mộc Bài. To przejście graniczne obsługuje główny trakt komunikacyjny na drodze pomiędzy Sajgonem a stolicą Kambodży – Phnom Penh. Jeszcze niedawno ruchliwe, dzisiaj sennie łapie zasłużony oddech po dwóch latach pocovidowych regulacji wizowych. Wietnamskiej wizy nie da się prze