Szufladkujący Blog Subiektywno-Impulsywny

09.04.2018 Mój ostatni dzień w Sajgonie mija spokojnie, może poza drobnym zdarzeniem. Kran umocowany w ścianie poniżej kolan urywa się, gdy go trącam piorąc coś na podłodze w narastającym pośpiechu. Tamuję wodę klęcząc przed bijącym ze ściany strumieniem w oczekiwaniu, aż opiekun domu zorientuje się, że kurek odcinający wodę dawno nie działa. Pojawia się za to z drewnianym kołkiem i kawałkiem szmaty. Problem wody przelewającej się na podłogę części mieszkalnej, po dwudziestu minutach rozwiązuje młotkiem. Terminal lotów międzynarodowych w Sajgonie jest podstawowy. Żadnego wystroju nastawionego na oszołomienie opuszczających Wietnam turystów. Po co z zresztą oszałamiać tych, co już widzieli. Nie to, co w terminalu obsługującym przyloty. Przestronna hala z ruchomymi schodami i rzędem sklepów oferujących tuż po kontroli paszportowej czekoladę, alkohol i zachodnie fajki, składa bliżej nieokreśloną obietnicę. Pstrokata architektura i nieład nowoczesnego, co przeplata się ze skapiałym w

1. 03.04.2018 Pod pancerną budką jednoosobowej strażnicy oczekujący  zaczynają zbierać się  na długo przed świtem.  Z każdą minutą jest ich coraz więcej. Jedni siedzą w kuckach, inni stoją.  Ten pali, tamtemu ekran telefonu twarz rozświetla. N ikt się nie porusza. Nikt ze sobą nie rozmawia.  O czwartej rano w Sajgonie jest ciemno. Uliczne latarnie gdzieniegdzie jarzą się bladożółtym światłem. Czasem w mroku silnik starego motoru omiecie fasady ciasno poupychanych domów  wachlarzem miękkiego turkotu . Powietrze jeszcze przez jakiś czas będzie rześkie.  Obojętni jak martwe ramiona kamer umocowanych ponad drzwiami budynku bez okien, faceci w zielonych mundurach odliczają minuty dopiero co rozpoczętej służby. Wysłużony karabin dynda na ramieniu pulchnego strażnika o twarzy rozpieszczanego dziecka. Na wąskim chodniku, pod murem i budką trwają przygotowania do nowej odsłony jedynego spektaklu w tej części dzielnicy. Przedstawienie pod chińskim konsulatem za chwilę się rozpocznie. Koło szós